نهاد تراژدی: تراژدی باستان، شکسپیری و نوین

بررسی تراژدی یونان باستان و تراژدی مدرن از منظر هگل

این مقاله می‏کوشد از میان آرای متعدّد هگل، دربارۀ هنر و زیبایی‌شناسی، به بررسی تراژدی یونان باستان و تراژدی نوین (مدرن) بپردازد. به طور کلّی تراژدی از نظر هگل عبارت است از گونه‌ای درام که در آن برخورد و تصادم میان دو موضع رخ می‌دهد؛ دو موضعی که هر یک به‌ خودی خود از حیث اخلاقی موجّه‎اند. در پایان تراژدی، این تصادم به‌طریقی رفع می‌شود. در این میان تراژدی یونان باستان و تراژدی نوین که یکی به دورۀ کل...

بررسی تراژدی یونان باستان و تراژدی مدرن از منظر هگل

این مقاله می‏کوشد از میان آرای متعدّد هگل، دربارۀ هنر و زیبایی شناسی، به بررسی تراژدی یونان باستان و تراژدی نوین (مدرن) بپردازد. به طور کلّی تراژدی از نظر هگل عبارت است از گونه ای درام که در آن برخورد و تصادم میان دو موضع رخ می دهد؛ دو موضعی که هر یک به خودی خود از حیث اخلاقی موجّه‎اند. در پایان تراژدی، این تصادم به طریقی رفع می شود. در این میان تراژدی یونان باستان و تراژدی نوین که یکی به دورۀ کلا...

مقایسه تراژدی شکسپیری با تراژدی یونان باستان (مطالعه موردی:نمایشنامه های هملت و ادیپ شهریار)- پروژه عملی: «ادیپ، سوفوکل»

تئاتر به عنوان یک گونه ی نمایشی در ژانرهای گوناگونی از قبیل : تراژدی، کمدی، ملودرام و فارس دسته بندی می شود که هرکدام شامل تفاوتهایی با دیگری می باشد. آنچه در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته ، ژانر تراژدی و تفاوت های به وجود آمده در آن بر اثر گذر زمان است. تراژدی در یونان باستان در قرن پنجم پیش از میلاد شکل گرفته است که به لحاظ ساختار و ساختمان نمایشنامه و شیوه اجرایی، دارای ویژگی های خاص خود ...

ویگوتسکی و معمای تراژدی هاملت

بررسی و تحلیل تراژدی سیاوش بر مبنای نظریۀ "میتوس تراژدی" فرای

شاهنامه فردوسی از آثار ادب کلاسیک ایران است که بسیاری از داستان‌های آن از منظر یک اثر تراژیک قابل بررسی است. سوگ سیاوش به عنوان روایتی کهن با هستۀ تراژیک از جملۀ این داستان-هاست. در این پژوهش داستان سیاوش بر اساس نظریۀ «میتوس تراژدی» نورتروپ فرای ، منتقد کانادایی بررسی شده است. بر مبنای این نظریه، که اصولی جهان‌شمول را در بررسی آثار تراژیک ارائه می‌دهد، داستان سیاوش از مولفه‌هایی همچون ناهمخوان...

تراژدی در رساله «جمهوری» افلاطون

تربیت یونانیان باستان بر اساس اشعار هومر یا تراژدی‌نویسان بوده، و افلاطون تقریبا در تمام آثارش به‌ویژه در رساله «جمهوری»، که کاملترین و بهترین اثر اوست، به دشمنی با شعر و تراژدی، و تربیت حاصل از آن می‌پردازد؛ و در سه کتابِ،  دوم، سوم، و دهم از کتاب‌های دهگانه جمهوری، بیشتر از نوشته‌های دیگرش به شعر و تراژدی تاخته، با ذکر دلایلی، شاعران و تراژدی‌نویسان را از دولتشهر آرمانی‌اش بیرون می‌کند. نخ...